Volgers

donderdag 30 december 2010

Spaanse avonturen 8

Houdt het dan nooit op? Vanmorgen ben ik alwéér wakker geworden en dat na een woelige nacht. (Nee, niet wat jij denkt.) Ik sta namelijk al jaren in het Guiness book of records met het record 'omdraaien in je slaap'. Dat is een van de redenen waarom we gescheiden zijn van bed. (Aan tafel zitten we ieder aan een kant.) Om twee uur - ik heb even op de wekker gekeken - bromde Ria: ' Zo en nu blijf je voorlopig stilliggen'. Ik schrok er helemaal wakker van. 'Als jij ophoudt met snurken', dacht ik later, maar dat was tegen dovemansoren.

Nog voor het ontbijt, werd ik vergast op een Belgische pastoor die om het leven was gekomen door wurgseks. (Die van het visioen van gisteren.) Het moet toch niet gekker worden. Zouden de twee nonnen die niet op de foto wilden .... Ik wil er even niet aan denken. Zat ik maar op de Statendam, dan hoefde ik al deze ellende niet mee te maken. Maar goed mijn eetlust was er niet minder om. Ik heb weer een hele panecillo verzwolgen.

Buiten pakken donkere wolken zich samen. Er klinkt gerommel en de bergen zijn in een grijze mist gehuld. Wat gaat de dag ons brengen? Op de televisie kakelt een altijd optimistische Mirna Goossens in KoffieMax. En Hyves meldt dat Jokertje de meest spraakmakende Nederlander van 2010 was. Weet je niet wie dat is? Nou, dan heb je niks gemist. Typisch Telegraafgelul. Wat een deprimerend begin van de dag.

Het is inmiddels drie uur en we willen een poging wagen om Fijke op te zoeken. Buiten is het aan het stortregenen. We steken manmoedig onze paraplu in de lucht en trotseren het barre weer. Binnen de kortste keren zijn onze broekspijpen kledder. Het water spoelt langs de straten naar beneden. Als je niet oppast, hoef je vanavond niet meer onder de douche. Voorbijrijdende auto zorgen voor een frisse opkikker als ze door de goten rijden. Nog niet halverwege houden we het voor gezien en keren terug op onze schreden.

Tja, en zo verloopt de dag. Vanavond nog even via Skype met mijn kleindochter gekke bekken zitten te trekken, zodat een gesprek tussen Ria en Daniëlla bijna onmogelijk was. Slaap lekker, hou de vlag in top en tot op de barricaden,

Casey
Tegel: Ik heb besloten om slechts dat te doen waar ik zin in heb, want dat is goed voor mijn gezondheid.

woensdag 29 december 2010

Spaanse avonturen 7

Na een uurtje slaap lag ik om 1 uur weer wakker. Tijd voor rigoreuze maatregelen. Ria geeft me een slaappil en tot kwart voor tien bleef ik zowaar onder zeil. Buiten zag het er grauw uit, maar we hielden ons vast aan de weersverwachting die in de middag zon beloofde. Eerst even mijn broer gebeld - op kosten van mijn zuster, want haar Skype deed het niet - en hem uitvoerig gefeliciteerd met zijn verjaardag. Hij is weer even vier jaar ouder dan ik. Na een versterkend ontbijtje namen we de trein naar Málaga. We hebben de stations niet geteld, maar het waren er veel. Schuin tegenover ons zat een Brit in gebroken Spaans met zijn buurman te praten. Naast hem zat een oud wijffie met een gelukzalige glimlach om haar lippen te slapen. Zo nu en dan richtte de Brit het woord tot haar, waarbij ze ogen opende en vriendelijk knikte. In Málaga aangekomen werd ze met vereende krachten in de rolstoel gehesen. Toen ze de trein uit moest worden getild, hielp ik een handje mee - eenieder kent mijn behulpzaamheid en ijzeren conditie. Daarvoor werden we rijkelijk beloond door de Brit, die een ellenlang verhaal op begon te hangen, terwijl zijn demente moeder in haar rolstoel wezenloos voor zich uit zat te staren. Hij kwam voor een weekje uit Liverpool en sleepte zijn moeder overal met zich mee. De Spanjaard, die blij was verlost te zijn van zijn gedwongen gezelschap, gaf een hand en 'encantada' en maakte zich uit de voeten en wij zochten onze weg naar de binnenstad. Na wat omzwervingen bezochten we de kathedraal. Wat een ongelofelijke pracht en praal; bouwkunst, schilderkunst, houtsnijwerk, gebrandschilderde ramen. Kosten nog moeite zijn gespaard. Er is dan ook liefst drie eeuwen aan gebouwd. Ik denk wel eens: 'Uit wiens portemonee is dat allemaal betaald?' Om nog even in hemelse sferen te blijven; plotseling zagen we twee miniscule nonnetjes, nog helemaal in habijt wegschieten achter een grote deur. Ik schat ze rond de een meter zestig. Waarschijnlijk van een kleine orde. Zo'n unicum wil je natuurlijk op de foto zetten, maar dat mocht niet van van Onze Heer. Ik wist niet dat in Spanje andere regels gelden, maar vooruit. Even kreeg ik een visioen van een Belgische pastoor, maar dat kon ik niet plaatsen.
Tijd voor de versterking van de inwendige mens. Voor € 3, kreeg ik de plato del día oftewel fabada, een Asturisch bonengerecht en Ria frites met een varkenslapje. Vervolgens voerde de weg naar het Picassomuseum. Voor € 3,- de man mochten we naar binnen. Dat was met 50% korting, terwijl we bij de kathedraal de volle mep moesten dokken. Maar ja bij het eerste bord van de meester himself zei Ria: 'Dat kan mijn kleinzoon ook'. Ik denk (daar moet ik mee oppassen!) wel eens: 'Zijn het niet de nieuwe kleren van de keizer en wauwelen we elkaar na om niet uit de toon te vallen en ook bij de kenners te horen'.
Zo, daarmee hebben we het cultuurgedeelte gehad en gingen we naar de kroeg. We belandden op de Plaza Merced bij de 'Calle de Bruselas' - bijna naast het geboortehuis van Pablo - waar het gezellig druk was. Boven de bar stond Manneke Pis, dus we waren bijna thuis. Er hinkelde ook een grijsaard rond die er duidelijk zin in had en waarmee we in gesprek raakten. Het bleek de 62-jarige Vlaamse eigenaar te zijn die al een paar levens achter de rug had. Begonnen met spelen in een bandje en vervolgens in de voetsporen van zijn vader getreden: het kappersvak. Dat zo goed gedaan dat hij 180 man personeel had en zaken door heel België. Veel prijzen gewonnen en over de hele wereld gedemonstreerd. (Ik bemerk bij mezelf een zekere beroepsafwijking; ik lijk wel een journalist.) En nu had hij al vijftien jaar deze kroeg van 's morgens acht tot 's nachts drie, 365 dagen per jaar open. Gelukkig deed hij het niet allemaal zelf. 'Je moet het werken in de horeca leuk vinden', wist hij, 'anders moet je er niet aan beginnen'. Iets dat wij volmondig konden beamen.
Na deze verantwoording van onze culinaire en financiële escapades is het tijd om er een punt achter te zetten. Na drie kwartier treinen, hebben we thuis gegeten. Wat, zeg ik lekker niet.
Hou de vlag in top!

Tot op de barricaden.

Casey

PS Ik heb de camera weer aan de praat gekregen.
Foto: Ria ontmoet Elvis Presluft. (Voor uw goede nachtrust: dit is een opgezet exemplaar.)

dinsdag 28 december 2010

Spaanse avonturen 6


Gottegottegod, wat heb ik erbarmelijk geslapen. Rond kwart voor twaalf lagen we in bed. Eerst vertrok Ria voor een tijdje, want ze had last van maagzuur. Om twee uur keek ik op de wekker. Ik heb de sprei gepakt en ben naar de woonkamer verhuisd. Eerst een tijdje tv gekeken, maar buiten hevig smachtende, overdadig geproportioneerde dames die ik direct kon bellen, was er weinig te beleven, of het was een herhaling die ik al gezien had. Toen geprobeerd om de slaap te pakken. Helaas pindakaas. Om half vier maar weer terug in bed. Het plafond bleef zwart en buiten reed een enkele auto. Vier uur is het op de wekker. En dan verdwijn ik in dromenland met een uitentreure zich herhalende droom. Om half acht wordt ik weer wakker. Na wat heen en weer gedraai ben ik om kwart voor tien in arremoede maar opgestaan. De televisie aangezet om het leed van de wereld tot mij te nemen. Bij Hoogovens - tegenwoordig heet dat Tata ! - heeft het flink gefikt en de rest ben ik alweer vergeten. Ria is er vroeg bij en gaat het ontbijt maken. Ik mag de broodjes halen. Na het ontbijt hebben we de markt bezocht. Ria heeft een paar schoentjes gekocht en een potje kastanjehoning. Op de terugweg koffie gedronken met wat lekkers. Lekkers? Dat had je gedacht. Die taart stond al minstens drie dagen in de koeling. Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik hem dus maar laten staan. O ja, we hebben net als gisteren een paar lootjes gekocht van de Once en van de Loteria Notional. Que me toque la lotería! Ik woon nou tenslotte in hetzelfde huis als een van de prijswinnaars en volgens mij zijn we nu aan de beurt. (Dat heb ik maar gedroomd, zie ik net op de website.)

Nog even terug naar gisteren toen we bij Mister Noodles gegeten hebben. De tent was zo goed als leeg en als je een inrichting hebt die nog moderner is dan Mac Donalds, begrijp je dat het in een diepvrieskluis nog gezelliger is. Achterin zat een meneer met een grote bak noodles die de baas bleek te zijn en naast hem een een goed gevulde Benidorm Bastard met een laptop. Na onze bestelling begon het meisje hevig te moppen en wij mochten genieten van de frisse chloorlucht. Kortom een sfeer die een warm welkom uitstraalt. Nou ja, het eten was veel en lekker. Voor Ria zoveel dat we de rest meegenomen hebben.

Zo hebben we ons weer een dag doorgeworsteld. De camera weigert dienst en toen ik de nummers van de lootjes intikte op de site, kreeg ik als antwoord: ' El 28/12/2010 el número 17020 serie 031 no ha obtenido premio'. Weer mis!
Morgen is Lex jarig.

Hou de vlag en top. Tot op de barricaden.

Casey
Foto: Zatlap in een kroeg.

zondag 26 december 2010

Spaanse avonturen 5


Vanmorgen prikte de zon tussen de lamellen door naar binnen. Dat was de tweede keer dat ik deze zondag wakker werd. De eerste keer was het vijf uur en leek het me beter om eerst enig vertier te hebben alvorens me weer te bedde te begeven. Na een uurtje slaapverwekkende televisie, was ik weer klaar voor de volgende ronde.

Wat een prachtig weer! De ramen en de balkondeuren open en de zon welkom heten! Vanmiddag weer een boulevardje en een terrasje gepikt. Volgens de stappenteller van Ria 5 km gelopen. Er werd heel wat geflaneerd. Op de terugweg even vlak bij ons appartement een aggenebbisch winkeltje ingestapt om een toetje te halen. Er was niks, maar ik ontwaardde een pakje custard waar ik zelf wel wat van kon brouwen. We raakten in gesprek met de verkoper, een sympathieke neger uit New York van 61 die vier jaar geleden in Spanje was beland, de liefde achterna. Die liefde was intussen bekoeld, maar hij was blijven plakken. Een gesprekje met iemand anders dan je teerbeminde is op z'n tijd ook wel leuk. Alleen jammer dat het weer in het Engels was.
's Avonds begaf de lamp in de computerkamer het. Waar is een trap? Waar liggen de lampen? Soekoe, soekoe. Maar we hebben het allemaal gevonden. Slaap lekker.
Intussen zijn we alweer een dag verder en weer is het stralend weer. 22 graden op de teller. Dat is niet verkeerd op 27 december. Vandaag hebben we een levensgevaarlijke tocht ondernomen. We zijn met de bus naar Marbella geweest. In eerste instantie leekt het een voorspoedig en snel tochtje te worden. Buiten de stad schoten we de snelweg op, maar tot onze verbijstering stopte de bus op de snelweg en moest elke keer ook weer invoegen. In totaal waren er zo´n 30 haltes. Dat is ongeveer een halte per kilometer. Die chauffeurs zijn mensen met ware doodsverachting. Volgens mij krijgen ze een aardig gevarengeld. En dat allemaal voor een enkeltje van € 2,88. Het busstation ligt tegen de berg aan, dus konden we weer wat calorieën verbruiken bij onze wandeling naar het stadscentrum. Dat is overigens de moeite waard. Voor de rest van de stad kun je net zo goed in Fuengirola zijn, want dat ziet er net zo uit en is even druk. Wel moet ik nog even kwijt dat er een oplichter zit die in zijn volgend leven op de vuilnisbelt van Rio de Janeiro voor zijn zonden moet boeten. Voor drie drankjes en een bordje tapas met brood tilde hij ons voor € 30,-. We hebben ons goede humeur niet door laten bederven. Na een spannende terugreis in het duister, hebben bij Mister Noodles een bordje gegeten en ons daarna huiswaarts gespoed. Nu zitten we met een bakkie troost, de ellende van het afgelopen jaar te bekijken.

Hou de vlag in top en tot op de barricaden.

Casey
Foto: blote juffrouw op een surfplank, daarvoor moet je in Marbella zijn.

donderdag 23 december 2010

Spaanse avonturen 4


Eergisteren kwam het weer met bakken naar beneden, maar vandaag was 't water op en scheen de zon. We zijn met de bus naar Mijas gegaan. Voor € 2,50 .p.p kun je heen er weer. Het waaide stevig in Mijas, maar de zon bleef toch de baas. We hebben twee Belén's bezocht. Belén (Bethlehem) is een uitvoerige tot zéér uitvoerige kerststal, met allerlei taferelen uit de bijbel. De winkels staan er hier vol mee. Er stromen zelfs beekjes door het landschap en natuurlijk zijn er mensen aan het werk die bewegen. Voor de rest merk je hier weinig van de Kerst. We hebben wat rondgewandeld in Mijas en in de buurt van het restaurant waar we de bruiloft van Ludwien en Sindo hebben gevierd, een bakkie troost en een snack gegeten. Na nog een wandeling zijn we weer met de bus teruggegaan.
Gisteren scheen de zon weer, maar het was maar een graad of vijftien. Om de calorieën de baas te blijven, hebben we weer een flink stuk gelopen en een groot winkelcentrum aan de andere kant van de snelweg bezocht. Verder zit ik ijverig mijn huiswerk Spaans te maken. 'Het gebruik van de sunjunctivo'. Ga er maar aan staan. In Mijas lag op een kerkbank het onze vader en daarin ontdekte ik zowaar el subjuntivo!

Padre nuestro que estás en el cielo, santificado sea tu nombre; venga a nosotros tu Reino; hágase tu voluntad en la tierra como en el cielo.
Ik vrees dat geen enkele Spanjaard zich daar druk over maakt.
Vandaag is het Kerstmis en hebben we een groot deel van de tijd besteed aan het aan de praat krijgen van de wasmachine en de droger. Het is allemaal heel eenvoudig als je het weet. Net zoals de knopjes van de lichtjes in de kastjes in de kamer en de gang. We hebben ze nu allemaal gevonden. Ons Kerstdiner bestond uit een biefstuk met snijboontjes en gebakken aardappelen. Heel lekker, ik had het zelf kunnen maken.
Foto's: Mijas.

dinsdag 21 december 2010

Spaanse avonturen 3

Zaterdag goot het van de daken. Wie viel, spoelde vanzelf naar de Paseo Maritimo waar ze tegen een muurtje botsten en door de strandwacht weer rechtop werden gezet. Toen we eruit gingen om boodschappen te doen, was het even droog. Ria heeft zichzelf getroost met een Morenoketting en we hebben wat eetbaars uit de supermercado gehaald. Op de terugweg stonden de hemelsluizen weer wagenwijd open. Ik heb pasta met gehakt, paprika, ui, knoflook en tomaat gebrouwen, met een bakje groenvoer. Verder veel gelezen. Met recht een rustdag.
Zondag deed zijn naam eer aan. Hij heeft de hele dag geschenen. Het was een graad of 25. We hebben een wandeling over de boulevard gemaakt richting Los Boliches. Tig jaar geleden moeten pa en ma hier ook gestapt hebben. Onderweg probeerden twee zigeunerdames ons met een truc zogenaamd een roos te verkopen. Ze graaide in mijn portemonee, maar daar zat lekker niks in. Tot nu toe heeft mijn engelbewaarder ons voor erger bewaard. Je wordt hier werkelijk doodgegooid met verkopers van beeldjes, tassen, cd´s, bewegende poppen en horloges. De volgende keer neem ik een standaardje met met de tekst: ´Wij hebben thuis alles al.´ Die jongens proberen ook maar aan de kost te komen, maar je wordt er hoorndol van.
Maandag liet de zon zich wat minder zien. ´s Middags hebben we Fijke opgezocht. Alleen de wandeling ernaartoe is al een hele belevenis. Een levensgevaarlijke expeditie over wegen waar het verkeer vlak langs je heen raast en je ook nog de weg over moet steken. Maar goed we zijn er heelhuids door gekomen. Fijke was heel verrast ons te zien. Ze wist dat ze mij kende, maar mijn naam was ze kwijt. ´Que más da´, zei ze telkens als ze iets niet meer wist. Op haar kamer hebben we nog een glaasje wijn gedronken. Een goede gewoonte, vind ik.
Hemos cenado muy rico. Kipfilet met Serranoham en Manchegokaas uit de oven met doppertjes en gebakken piepers. Yammie, yammie!

vrijdag 17 december 2010

Spaanse avonturen 2

Vanmorgen zijn ben ik een stuk vroeger opgestaan. Om halftien was ik weer onder de levenden. Terwijl ik het ontbijt aan het voorbereiden was, hoorde ik dat Nederland was dichtgesneeuwd. 750 km file! Het vliegverkeer lag bijna stil. We zijn dus net op tijd vertrokken. Straks moeten we hier nog noodgedwongen blijven. Dat zal niet meevallen, want de temperatuur is intussen opgelopen tot 25 graden. Om half elf heb ik mijn wederhelft tot haar positieven laten komen. Met een zacht gekookt eitje, koffie en een warm broodje lukte dat wonderwel. De kerststol die ze had meegenomen, is intussen bijna op. (Daar moet je goed je best voor doen!)
Om de spieren soepel te houden zijn we daarna richting centrum vertrokken. Er lag een dreigend epistel dat Camilo zich tussen 9 en 13 uur op het ayuntamiento moest melden, want anders trad artikel 59.2 van de wet 4/999, tot wijziging van wet 30/1992 van de wettelijke regeling van de overheid van de gemeenschappelijke procedure en nog meer van die onverklaarbare ambtenarentaal. Kortom als hij zich niet laat zien, wordt hij direct opgepakt als hij het land inkomt, om vervolgens op de Plaza d´España gedurende 24 uur aan de schandpaal te worden genageld en daarna in optocht naar de Paseo Maritimo te worden gebracht, waar hij zal worden gevierendeeld. Het restant zal via de voedselbank worden verspreid. Dank zij de Inquisitie weten ze in Spanje van aanpakken. Daar kan Geert Wilders nog een puntje aan zuigen.
Op het ayuntamiento (ik typ dit steeds uit in de hoop het op een dag in een keer uit te kunnen spreken) werden we naar een deur verwezen, waarachter zich een aantal zeer belangrijke personen bevonden. Ze waren allemaal met vlag en wimpel geslaagd voor hun diploma ´belangrijk kijken´. In vloeiend Spaans (dat had ik thuis uitvoerig geoefend) legde ik hem het probleem voor. Uit zijn onbegrijpelijk antwoord, maakte ik op dat het wat hem betreft worst was. Met die geruststellende gedachte togen we weer huiswaarts, na eerst de supermarkt te hebben gefrequenteerd voor onze lunch. Daar kregen we een plakje banaan op een prikketje geoffreerd. ´De prikkers bewaren´, riep mijn schatje. Jullie zullen zich afvragen waarom? Wel daar is een eenvoudig maar lang antwoord op. De kipfilet die we gisteren gekocht hebben, was in dunne plakjes gesneden. Mijn corazon vond dat nogal een karig stukje vlees. Zoals een culinair grootmeester betaamt, ging het restant van mijn bovenkamer onder hoogspanning aan het werk en met een geweldig resultaat. Als ik nu dat plakje kip verrijkte met een plakje Serrano ham en Manchego kaas, om dat vervolgens op te rollen en met een prikkertje vast te zetten. Geniaal nietwaar! Alsof ik het zelf had verzonnen. Tot zover de verklaring van het bewaarde prikketje. (Waar een mens al niet over door kan zagen, maar dat zit in de familie.) Verder kochten we er wat stoofsla bij en piepers had ik thuis nog.
Onderweg heb ik een manderijntje van de boom geplukt, om te proeven of ze eetbaar waren. Ik heb hiervan geleerd, waarom de Spanjaarden ze laten liggen, inclusief de voedselbank bezoekers. De lunch - door mijn teerbeminde geliefde bereid - hebben we op het balkon genoten. Un bocadillo con queso y un con jamon Serrano. Muy rico en niet duur.
Vervolgens heb ik me op de afwas gestort, want de keuken was in twee dagen tijd veranderd in aarbevingsgebied. Ach en voor je het weet is het al weer vijf uur en werd het tijd voor de mise en place. Piepers schillen en opzetten, boter in de pan, knoflookje erbij om de vaten open te houden, het restant van de jus van gisteren erbij en wat water, de stoofsla erin. Deksel op de pan en pruttelen maar. Kiprolletjes maken en aanbraden (je weet wel van die geweldige brainwave) en de piepers tot puree verwerken (klontje boter, beetje melk ,mmm ...!) paprikasausje met knof en room en voor je het weet heb je weer veel te veel caloriën binnen.
Na het diner even van de vorst ellende in Nederland genieten en dan de afwas. Ach ja, er is hier van alles te beleven. Ik begrijp echt niet waarom jullie zonodig op vakantie moeten!

donderdag 16 december 2010

Spaanse avonturen 1

Onze vlucht verliep vlekkeloos met nauwelijks turbulentie. Op het vliegveld begroette Mike ons enthousiast op. ´Al weer zeven jaar geleden´, wist hij. Ik werd ineens herinnerd aan mijn leeftijd toen hij mijn karretje overnam en de koffers in de auto zetten. Bij het appartement ging hij niet eerder weg voordat we de deur open hadden gemaakt. Tja het is wat met die oudjes. ´Jullie hebben mijn telefoonnummer en als er wat is: bellen,´ riep hij. Nadat Ria onze koffers had uitgepakt, zijn we even op het balkon gaan zitten; 28 graden! En vanmorgen vertrokken met kou en sneeuw. Vervolgens wandelden we richting boulevard en genoten op het terras van en drankje. Voor een euro of drie waren we klaar. Dat zijn nog eens prijzen! Na nog wat huishoudelijke inkopen keerden we huiswaarts. Terug ben ik op bed geploft en heb een uitvoerig tukkie gedaan. Ik had de hele nacht hooguit een uur geslapen, dus ik had wat in te halen. Daarna even op de weegschaal. Dat was fantastisch! Ik was maar liefst 5 kilo afgevallen! Zo´n weegschaal wil ik ook. Dat was gisteren.
Vandaag hebben we gebruncht, want het was al half een voor we weer tot de levenden behoorden. Om twee uur hadden we een fikse wandeling in gedachten. Dat is helemaal gelukt. Beneden aan de boulevard zijn we rechtafs geslagen, richting het kasteel. Onderweg werden we aangesproken door een van de talloze Afrikaanse verkopen van overbodige prullaria. Hij zat tussen een paar collega´s te kletsen. Hij stapte tussen zijn vrienden uit en vroeg in het Engels waar we vandaan kwamen. ´Uit Nederland´. ´Dat zijn aardige mensen´, wist hij, ´want bij Gali Gali wordt ik nooit weggejaagd. Mike en zijn vrouw zijn aardige mensen´. ´Dan ken je Sindo dus ook´. `Ja natuurlijk.´ ´Nou, ik ben de zwager van Sindo en Mike heeft ons gisteren van het vliegveld gehaald.´ Hij vroeg naar onze namen en wij wilden natuurlijk zijn naam weten. Dat was Ibrahim. Dat schept een band. Hij vertelde dat hij uit Senegal kwam en dat de 14 miljoen inwoners 52 verschillende talen spraken en elkaar nauwelijks konden verstaan. We praten honderd uit in het Spaans, Duits, Frans en Engels. Talen die hij moeiteloos sprak. Jammer dat er zoveel talent verloren gaat en dat zo´n aardige gozer langs de straat moet lopen om aan de kost te komen. Uiteindelijk moesten we zijn producten bewonderen. Hij verkocht prachtig handgesneden houten beeldjes. ´Jullie zijn vrienden´, vond hij,´dus jullie mogen zeggen wat je ervoor wilt betalen´. Tja, misschien was het allemaal verkooptechniek, maar het was echt een aardige gozer. Aangezien ik maar twintig euro bij me had en ook nog boodschappen moest doen, had ik weinig te bieden. Dus het werd tien euro. Dat viel vies tegen. ´Het is handgesneden, probeerde hij, ´ik vraag hier 30 euro voor!´ Van twintig, zakte het naar vijftien en uiteindelijk naar tien. ´Toen ik mijn portemonee trok vroeg hij nog twee euro voor een bak koffie. Dat was al het vermaak wel waard.
Voort ging het, over de rivier en vervolgens over de snelweg. Daar liepen we eerst een woonwijk tegen de berg in. Tjonge, tjonge, wat een prachtige huisjes en tuintjes. Daar kunnen we in Nederland nog echt iets van leren. We wilden echter naar dat grote winkelcentrum en dus liepen we verkeerd. Weer terug beneden zijn we bij de camping iets gaan drinken. De baas hing ongeïnteresseerd over de balustrade en nam niet de moeite om onze groet te beantwoorden. Binnen was een juffrouw met een afgetobt gezicht achter het buffet de boel aan het opruimen.
Na ons drankje vervolgden we onze weg. Dat was vlak langs de snelweg lopen, tot we weer in de bewoonde wereld terecht kwamen. In het winkelcentrum heeft Ria een duende gekocht voor haar verzameling. Intussen was het halfvijf en we moesten ook nog inkopen doen. Terug in de stad werden we aangesproken door een man met een plattegrond en een boek in zijn hand: ´Do you speak english?´ Dat deden we. Hij scheen helemaal op gelucht. ´Ik had mijn auto geparkeerd bij de moskee, op een plek waar dat niet mocht en ze hebben hem weggesleept. Ik ben bij twee politiebureaus geweest om erachter te komen, hoe ik m´n auto weer terug krijg. Ik heb er al mijn papieren inzitten en nu heb ik zeven euro nodig om hem op te halen.´Ik trok mijn portemonnee en hij vroeg om ons telefoonnummer. Maar Ria rook onraad. ´Ik geloof er niets van´, zei ze. ´Het spijt me, maar mijn vrouw vertrouwt u niet´, vertaalde ik. Ik keek een wat nauwkeuriger. Hij zag er nogal sjabbie uit met z´n haar in een staartje. Ze kon best eens gelijk hebben gehad. De Engelsman reageerde nauwelijks toen we doorliepen.
Tja, wie zal het zeggen. Als het een truc was, was het wel een heel doortrapte.
Voort ging het richting supermarkt. Bij het oversteken van een zebrapad, zag Ria de stoeprand over het hoofd en smakte voluit tegen de stoep. Ze was even helemaal van de wereld. Er waren meteen mensen bij. Gelukkig had ze niets gebroken. We hebben even op een bankje gezeten tot ze weer tot haar positieven was. Dat was al de derde keer dat ze languit ging.
De weg van de supermarkt naar huis is zonder noemenswaardige problemen verlopen.
Ik heb wat lekkers gekookt en daarmee besluit ik onze wederwaardigheden. Wat zal de toekomst brengen? O ja, en de groeten van Ibrahim.

vrijdag 10 december 2010

Wat kost een stofzuiger?

Via een raadspelletje op de 50+ beurs, kregen we een telefoontje of er iemand een stofzuiger mocht komen demonstreren. We gaven meteen te kennen, dat we geen stofzuiger gingen kopen. Op de afgesproken tijd kwam er een meneer voorrijden met een flinke aktetas. Eerst volgt dan een gezellig praatje om het ijs te breken. Het bleek dat we beiden voor dezelfde krant gewerkt hadden. Om dezelfde redenen hebben we onze pen in het pennenbakje moeten leggen. Dat schept een band. Toen werd het tijd om de stofzuiger tevoorschijn te toveren. Die zat verpakt in een feestelijke maar geweldig grote doos. Vervolgens kwam er reusachtige stofzuiger uit. Met een meterslange slang en dito kabel. Hij had qua vorm veel weg van onze Nilfisk, die we vanwege en gewicht en de onhandigheid maar naar de kringloop gebracht hadden. Maar net als in een kerkdienst moest alles in de juiste volgorde. Dus werd een een multomap tevoorschijn getoverd. De stofzuiger kwam uit Duitsland, op zich al een reden voor degelijkheid, volgens de aansmeermeneer. Vervolgens kregen we een uiteenzetting wat voor ongedierte er ons ons bed rondkruipt. Hetgeen me overigens al genoegzaam bekend was. En natuurlijk de reden waarom deze stofzuiger zoveel beter was dan alle anderen. Dat had voornamelijk te maken met de zuigkracht. Die bleef door het ingenieuze concept namelijk hetzelfde, ongeacht de hoeveelheid vuil in de opvangbak. Toevallig had ik daarover al het een en ander opgestoken. Ondertussen werd een een hele uitstalling aan flesjes en potjes op tafel gezet. Keurig met een doekje eronder. Het belang van zuivere lucht werd nog een onderstreept, wat niet bereikt werd met een standaard stofzuiger. En toen kwam de prijs ...€ 2650,- !!
Daar hebben we drie weken vakantie voor! Ja, maar daar hadden we wel schone lucht voor en minstens 25 jaar plezier. "Als ik 91 ben, zal ik heus niet meer stofzuigen", repliceerde ik. Hevig teleurgesteld - na een uur praten - begon onze vriend alles weer in te pakken.
Voor straf kregen we het beloofde cadeautje niet. Dat was een fikse tegenvaller ;-( !
Later keken we eens op internet. De stofzuiger is buitengewoon onhandig door zijn grootte, lange slang en kabel. Op Marktplaats werd hij om die reden aangeboden voor € 1500,-.
Ik zou zeggen;"Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Begeleiders van gehandicapten in de prijzen

DUIVEN - Een groep van twintig vrijwilligers die gehandicapten ondersteunen heeft gisteravond in Duiven de gemeentelijke vrijwilligersprijs gekregen. Geheel onbaatzuchtig en belangenloos, zoals de jury het zegt, helpen ze de bewoners van de wooncentra de Wilg en de Vergert.

De vrijwilligers bieden de gehandicapten een scala aan activiteiten, zoals koken, knutselen, spelletjes doen en sporten. "De vrijwilligers verrijken het leven van de gehandicapten en doen dingen voor ze die anders niet mogelijk zouden zijn", is een lovend oordeel van de jury.
Bron: De Gelderlander
Hier kook ik elke donderdag met veel plezier voor twee dagen. We krijgen € 1500. Benieuwd welke ideeën er komen om het geld te besteden.

zaterdag 27 november 2010

CDA - biskop - Actueel - Nieuws

CDA - biskop - Actueel - Nieuws
Dit hoorde ik vanmorgen op de radio en zocht het meteen op. Volgens Jack Biskop sloeg dit niet op Geert Wilders. Maar het past wel erg goed.

maandag 22 november 2010

Bezuinigingen

Een internationale commissie brengt vandaag advies uit aan de Tweede Kamer over de edelherten, konikpaarden en Heckrunderen in de Oostvaardersplassen. Moet die bijgevoerd of afgeschoten worden, of moeten ze door gebrek aan voedsel kreperen.
Hoeveel kostbare tijd en geld wordt er weer over de balk gesmeten, om te reageren op de waan van de dag. Laten ze zich druk maken over de bio industrie. Daar leven heel wat meer dieren in kommervolle omstandigheden. maar daar hoor je niets over. Tenslotte gaat dat over de ECONOMIE die in de ogen van velen de enige en belangrijkste leidraad in ons land is.
O ja, en wat moet er nu met die dieren in de Oostvaardersplassen?
Mijn advies, op tijd afschieten en het vlees verdelen over de voedselbanken.

zaterdag 6 november 2010

Wees Verschillig

'Onverschilligheid is de ziekte van onze samenleving', hoorde ik Marcel van Dam zeggen op de radio. Ik kom net terug van de supermarkt. Naast de deur staat een getekende vrouw. Ik schat ze ergens in de vijftig, maar ze ziet eruit als een omaatje. In haar hand houd ze de daklozenkrant. Ze zal wel uit Roemenië komen, net als haar voorgangster. De meeste mensen zien haar nog niet staan en lopen aan haar voorbij. 'Hebben ze zelf geen oma gekend?', vraag ik me af. Met afgeladen karren lopen ze naar de volle parkeerplaats. De inkopen voor een 'gezellig weekend' zijn weer gedaan. Een aantal van hen zal morgen in de kerk zitten. 'Wat gij aan de minsten der mijnen hebt gedaan, dat hebt gij aan mij gedaan', zullen ze horen. Of het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Maar ze horen het niet.

Eens was er een waar gedrang van mensen,

die de leer wilden vernemen,

welke de rabbi van Opta sprak.

"Doe geen moeite", riep hij hen toe,

"Wie horen moet, hoort ook wel uit de verte

en wie niet horen moet,

hoort ook niet van dichtbij".

dinsdag 2 februari 2010

Daily business

Om half tien met M. mee naar Arnhem om te klussen. Om 16.00 uur terug. Effe tukkie. Koken. Om 20.00 uur naar de sportschool. Eerst sporten, daarna sauna en stoomcabine. Om tien uur terug. tv gekeken tot 24.00 uur. Lekker slapen.