Volgers

zaterdag 6 juni 2009

Bericht uit Lamuño 3


Vrijdag begint de dag weer met een gezellig ontbijtje. Het vervelende daarvan is dat je meer eet dan anders. Ria stelt voor oom naar Avilés te gaan. Ondanks de weersvoorspelling van 100% kans op regen, schijnt de zon. Als we van de snelweg afbuigen naar Avilés komen we voorbij El Corte Inglès. "Daar we moeten we straks even naartoe', roep ik. In onze villa in Lamuño hebben we draadloos internet. Ik heb Skype gedownload en met een headset zou ik moeten kunnen bellen. En met een kabeltje kan ik mijn foto's op de laptop en daarna op Picasa krijgen. Maar dat is voor straks. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om niet ver van het centrum een parkeerplaats te vinden. Maar met behulp van Truus komen we uit bij een parkeergarage bij het station. 0,015 cent per minuut! Kom daar maar eens om in Nederland. Alleen al om de prijzen zou je naar Spanje verhuizen.
Even acclamatiseren met een bakkie troost op het terras tegenover het station. Dan lopen we de stad in met behulp van een kaart die reisleidster Ria al enige maanden in haar bezit heeft. Zij vindt het leuk om alles uit te zoeken. Ik vind het leuk om het onverwachte mee te maken. Het is rustig in de stad. Meer foto's

vrijdag 5 juni 2009

BERICHT UIT LAMUÑO 2

Het zag er vandaag bepaald niet florissant uit. Ria heeft hoofdpijn en blijft nog even in bed. Intussen maak ik het ontbijt met een eitje en een glaasje jus, om het mistroostige weer een beetje te verdrijven. De rest van de ochtend brengen we lezend door. 's Middags maak ik boterhammen om mee te nemen en gaan we op weg naar Pravia een plaats die in een ver verleden een bekendheid genoot vanwege diverse machthebbers die hier hun domicilie hadden. Onderweg begint het te regenen en dat gaat over in een flinke plensbui. We parkeren bij de troosteloze resten van een fabriek waarvan de buitenkant overeind wordt gehouden door een metalen frame. We blijven lekker droog in de auto zitten en ik doe vast mijn siesta. Als de bui is overgetrokken, gaan we op pad. Dat betekent trappen lopen. Bovenaan gekomen zien we dat de markt net is afgelopen. We kopen nog gauw een kilo tuinboontjes bij een ecologische boer met bijbehorende baard een magere echgenote die ons vriendelijk toelacht. Hun dochter houdt het duidelijk voor gezien. We bezoeken de kerk, die net als het geloof stoffig en muf ruikt. Met foldertjes probeert men de gelovigen bij de les te houden. Voor een bakkie koffie stappen we gezellig café annex pastelleria binnen. Daar is het begrijpelijkerwijs drukker als in de kerk. Een groot televisiescherm laat onophoudelijk beelden van voetbalhelden zien, die uitleggen hoe hun wereld in elkaar zit. Dan hebben we weer genoeg gezien. Er is nog een bijzondere kerk iets buiten de plaats, die komt nog aan de beurt. Nu rijden we verder over de toeristische route naar Salas. Een prachtige rit door bossen waar de eucaliptus geurt en piepkleine gehuchtjes die tegen en op de heuvels en bergen liggen. Tal van verlaten huizen staren ons met holle ogen aan. De tocht voert steeds verder omhoog tot we uiteindelijk in Salas aankomen. Daar wordt hard gewerkt om met behulp van Europese subsidies de stad uit het Franco tijdperk te trekken. De hoofdstraat is grotendeels afgezet vanwege de renovatie. Langs het riviertje is een prachtig park aangelegd dat ons uitnodigt voor een wandeling. We schieten flink wat plaatjes. De kerk en het museum huden nog siesta en dus gaan we via een andere route huiswaarts waar ik me met veel plezier op het bereiden van de maaltijd stort. Tuinboontjes, gegrilde kipfilet met gesmolten kaas en een gepofte aardappel.

donderdag 4 juni 2009

BERICHT UIT LAMUÑO

Vandaag was het minder mooi weer. Het heeft even geregend en zelfs geonweerd. Dat staat ons morgen ook te wachten volgens het weerbericht en onze huisbaas Manuel. Met onze 'villa' zijn we dik tevreden. Nog nooit zoveel ruimte gehad voor zo weinig geld. Vandaag zijn we net als gisteren naar Cudillero geweest. Dat ligt hier [ Lamuño] zo'n zes km hiervandaan, maar je moet er weleen eind voor omrijden. Wij zitten hier op een (rotsachtige) berg vlak aan zee en om in Cudillero te komen moet je helemaal naar beneden in de baai. Cudillero is van oudsher een visserplaats. Maar tegenwoordig ook een soort Valkenburg, waar de bussen hele wagonladingen toeristen droppen. Wij hebben daar nu nog geen last van. Je moet je auto buiten de plaats parkeren, want het is zo tegen de berg aangekleefd dat je aan een auto niets hebt. Tussen de huizen door lopen overal trapjes. Het is werkelijk fantastisch om daartussendoor te lopen met steeds weer een ander uitzicht op de baai. Aan het eind had Ria wel haar tong op de schoenen hangen en pijn in de kuiten. Die moet ik straks even masseren. Vndaag ook weer lekker gekookt. Leuk om met beperkte middelen toch iets aparts op tafel te zetten. Ria heeft de grillplaat meegenomen en die komt goed van pas. Vandaag heb ik ratatouille gemaakt met een gepofte aardappel, een lekker knoflooksausje en een stukje gegrild kalfsvlees met serranoham. Ach ja, je moet de tijd volkrijgen en dat lukt aardig zo.Foto's van Cudillero , onze villawijk