Volgers

woensdag 29 december 2010

Spaanse avonturen 7

Na een uurtje slaap lag ik om 1 uur weer wakker. Tijd voor rigoreuze maatregelen. Ria geeft me een slaappil en tot kwart voor tien bleef ik zowaar onder zeil. Buiten zag het er grauw uit, maar we hielden ons vast aan de weersverwachting die in de middag zon beloofde. Eerst even mijn broer gebeld - op kosten van mijn zuster, want haar Skype deed het niet - en hem uitvoerig gefeliciteerd met zijn verjaardag. Hij is weer even vier jaar ouder dan ik. Na een versterkend ontbijtje namen we de trein naar Málaga. We hebben de stations niet geteld, maar het waren er veel. Schuin tegenover ons zat een Brit in gebroken Spaans met zijn buurman te praten. Naast hem zat een oud wijffie met een gelukzalige glimlach om haar lippen te slapen. Zo nu en dan richtte de Brit het woord tot haar, waarbij ze ogen opende en vriendelijk knikte. In Málaga aangekomen werd ze met vereende krachten in de rolstoel gehesen. Toen ze de trein uit moest worden getild, hielp ik een handje mee - eenieder kent mijn behulpzaamheid en ijzeren conditie. Daarvoor werden we rijkelijk beloond door de Brit, die een ellenlang verhaal op begon te hangen, terwijl zijn demente moeder in haar rolstoel wezenloos voor zich uit zat te staren. Hij kwam voor een weekje uit Liverpool en sleepte zijn moeder overal met zich mee. De Spanjaard, die blij was verlost te zijn van zijn gedwongen gezelschap, gaf een hand en 'encantada' en maakte zich uit de voeten en wij zochten onze weg naar de binnenstad. Na wat omzwervingen bezochten we de kathedraal. Wat een ongelofelijke pracht en praal; bouwkunst, schilderkunst, houtsnijwerk, gebrandschilderde ramen. Kosten nog moeite zijn gespaard. Er is dan ook liefst drie eeuwen aan gebouwd. Ik denk wel eens: 'Uit wiens portemonee is dat allemaal betaald?' Om nog even in hemelse sferen te blijven; plotseling zagen we twee miniscule nonnetjes, nog helemaal in habijt wegschieten achter een grote deur. Ik schat ze rond de een meter zestig. Waarschijnlijk van een kleine orde. Zo'n unicum wil je natuurlijk op de foto zetten, maar dat mocht niet van van Onze Heer. Ik wist niet dat in Spanje andere regels gelden, maar vooruit. Even kreeg ik een visioen van een Belgische pastoor, maar dat kon ik niet plaatsen.
Tijd voor de versterking van de inwendige mens. Voor € 3, kreeg ik de plato del día oftewel fabada, een Asturisch bonengerecht en Ria frites met een varkenslapje. Vervolgens voerde de weg naar het Picassomuseum. Voor € 3,- de man mochten we naar binnen. Dat was met 50% korting, terwijl we bij de kathedraal de volle mep moesten dokken. Maar ja bij het eerste bord van de meester himself zei Ria: 'Dat kan mijn kleinzoon ook'. Ik denk (daar moet ik mee oppassen!) wel eens: 'Zijn het niet de nieuwe kleren van de keizer en wauwelen we elkaar na om niet uit de toon te vallen en ook bij de kenners te horen'.
Zo, daarmee hebben we het cultuurgedeelte gehad en gingen we naar de kroeg. We belandden op de Plaza Merced bij de 'Calle de Bruselas' - bijna naast het geboortehuis van Pablo - waar het gezellig druk was. Boven de bar stond Manneke Pis, dus we waren bijna thuis. Er hinkelde ook een grijsaard rond die er duidelijk zin in had en waarmee we in gesprek raakten. Het bleek de 62-jarige Vlaamse eigenaar te zijn die al een paar levens achter de rug had. Begonnen met spelen in een bandje en vervolgens in de voetsporen van zijn vader getreden: het kappersvak. Dat zo goed gedaan dat hij 180 man personeel had en zaken door heel België. Veel prijzen gewonnen en over de hele wereld gedemonstreerd. (Ik bemerk bij mezelf een zekere beroepsafwijking; ik lijk wel een journalist.) En nu had hij al vijftien jaar deze kroeg van 's morgens acht tot 's nachts drie, 365 dagen per jaar open. Gelukkig deed hij het niet allemaal zelf. 'Je moet het werken in de horeca leuk vinden', wist hij, 'anders moet je er niet aan beginnen'. Iets dat wij volmondig konden beamen.
Na deze verantwoording van onze culinaire en financiële escapades is het tijd om er een punt achter te zetten. Na drie kwartier treinen, hebben we thuis gegeten. Wat, zeg ik lekker niet.
Hou de vlag in top!

Tot op de barricaden.

Casey

PS Ik heb de camera weer aan de praat gekregen.
Foto: Ria ontmoet Elvis Presluft. (Voor uw goede nachtrust: dit is een opgezet exemplaar.)

Geen opmerkingen: