Daar ben ik weer!. Zoals je ziet is het vliegtuig onderweg niet blijven steken. 's Morgens om half acht stond taxista Manolo voor de deur te wachten en bracht ons gezwind in twintig minuten naar Málaga Aeropuerto. Wij wachten op een bankje tot de dame voor het inchecken verscheen. Een tijdje stonden we in de rij om als een van de eersten aan de beurt te zijn. Voor ons stond een kauwgumkauwend echtpaar met hun dochter. Toen eindelijk de incheckbabe verscheen, kregen ze in de gaten dat ze in de verkeerde rij stonden en mochten ze achteraan sluiten in de andere. Dat komt ervan als je niet op de borden kijkt! Bij de security werd ik onmiddellijk uit de rij gepikt. Ze dachten dat ik een bomgordel om had, maar het waren slechts mijn zwembandjes. Achter in de incheck kwam Ria tot de conclusie dat ze een tas met een kussentje erin op de bank had laten staan. Dus ging ze weer terug waar intussen een aantal beveiligers gewapend met telefoons druk stonden te gesticuleren: Wat zat er in die feloranje tas die moederziel alleen op de bank stond? Ria wees naar het plafond en griste de tas weg, rende naar de security en legde de tas in een bakje, waarna die door de doorloopmagnetron ging. Alles kits. Dus konden we rustig aan de koffie. Keurig om half elf verlieten we de Spaanse bodem en genoten twee en half uur van de zon boven de wolken. Ik las het boekenweekgeschenk 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch (God hebbe zijn ziel = aanvoegende wijs) en Ria deed zowaar een dutje, terwijl een krijsende baby voortdurend in de rug van haar stoel prikte. Moeder deed er van alles aan om het lieve kind rustig te krijgen, maar ze had geen enkele uitzending van Derek Ogilvie gezien, dus dat mislukte jammerlijk. Pa zou een leeg bierflesje hebben geadviseerd.
Zoals het een Nederlandse maatschappij betaamt, landden we exact om half twee op vaderlandse bodem. Vervolgens begon de lange wandeling over de loopbanden, richting bagage. Eentje deed het niet en dus moesten we zelf onze pootjes voor elkaar zetten. Een regelrechte schande waarvoor ik Schiphol nog voor aansprakelijk zal stellen. Alweer een goede Nederlandse gewoonte. Aansluitend kochten we een zoutkaartje bij de NS. Pro Rail had intussen alle blaadjes van de rails geveegd en de boel sneeuwvrij gemaakt zodat we aansluitend met gezwinde spoed richting Utrecht reden. In de trein ontmoetten we een Zuid-Afrikaanse universiteitsmedewerker, met wie we tot Utrecht van gedachten wisselden. Hij kwam uit de buurt van Johannesburg, de meest criminele stad ter wereld en vond het hier allemaal zo prachtig geregeld, dat hij zijn vrouw had gevraagd mee te emigreren. Ik wilde hem niet teveel voor het hoofd stoten, dus heb hem maar niet verteld waar wij ons hier druk over maken. Heb je het gehoord? Hoofdcommissaris Welten van Amsterdam houdt geen vrouwen met burka's aan! Ik doe geen oog meer dicht! Straks hebben we hier een tsunami van wel 200 burkadragende moslima's hier. Je kunt verdorie niet meer veilig over straat! Te gek voor woorden. Fijke zou zeggen: ¡Que más da!
Bij het overstappen in Utrecht verloren we elkaar uit het oog. Je weet wel die Suid Afrikaander boer. Baie aardig overigens. Wel een gezeul hoor met die koffers. In Arnhem mochten we met de lift naar boven en beneden. Over de verbouw van het station in Arnhem komt binnenkort een boek uit. Het duurt net zolang als het bouwen van een Kathedraal in de Middeleeuwen.
De boemel van Syntus bracht ons onverwijld naar Duiven city, waar onze dochter ons ophaalde.
En zo kwam er weer een einde aan een veelbewogen dag.
God zij met u (aanvoegende wijs)
Tot op de barricaden en hou de vlag in top!
Casey
Foto: Vlucht 6116 van Transavia
