‘In den Sevende Hemel’, vermeldt het uithangbord. Langzaam piepend zwaait de reusachtige hemelpoort open. Bij het binnenkomen worden we ontvangen door een onmiskenbare Petrusfiguur. Een door de eeuwen gegroefd gelaat, witte golvende haren en een lange baard. Zijn blote voeten zijn gehuld in sandalen. Zijn lichtblauwe tuniek wordt met een wit touw om zijn middel bijeengehouden. Er klinkt bovenaardse muziek. Is het een engelenstrijkje of toch een product van Philips of Sony dat deze hemelse klanken produceert? “Ik neem aan dat u gereserveerd heeft en een onbevlekt blazoen heeft, anders mag ik u niet binnenlaten”, klinkt een aangename bas. Nadat Petrus vorsend naar onze reactie kijkt, begeleidt onze persoonlijke engelbewaarder voor de avond ons naar “het Vagevuur”. Gemakkelijke fauteuils en een knappend vuur, doen onze laatste pekelzonden in rook opgaan. Het aperitief is als een engeltje dat over je tong piest. Dan wordt de kaart aangereikt, die vol staat met hemelse gerechten: Jacobs ladder, Eva’s appel, Duivelsgebroed, Adams rib, het mandje van de Farao, Kribbenbijter, Het laatste oordeel, Manna, Salomons oordeel, (Voor twee personen, omdat het moet worden gedeeld). We kiezen voor een Jeruzalem salade, een consommé van water uit de Jordaan en als hoofdgerecht Mozes staf. Een gerecht dat vlammend aan een spies wordt binnengebracht door een vervaarlijk uitziende gedaante met hoorntjes op het hoofd, een rood met zwarte kleed, waaronder een lange staart en bokkenpoten uitkomen.
Net als we aan de soep willen beginnen, klinkt er een steeds luider gerinkel en wordt mijn droom wreed verstoord. Nog even in de wachtrij voor de hemelpoort.
Kees
