Spaanse avonturen 1

Onze vlucht verliep vlekkeloos met nauwelijks turbulentie. Op het vliegveld begroette Mike ons enthousiast op. ´Al weer zeven jaar geleden´, wist hij. Ik werd ineens herinnerd aan mijn leeftijd toen hij mijn karretje overnam en de koffers in de auto zetten. Bij het appartement ging hij niet eerder weg voordat we de deur open hadden gemaakt. Tja het is wat met die oudjes. ´Jullie hebben mijn telefoonnummer en als er wat is: bellen,´ riep hij. Nadat Ria onze koffers had uitgepakt, zijn we even op het balkon gaan zitten; 28 graden! En vanmorgen vertrokken met kou en sneeuw. Vervolgens wandelden we richting boulevard en genoten op het terras van en drankje. Voor een euro of drie waren we klaar. Dat zijn nog eens prijzen! Na nog wat huishoudelijke inkopen keerden we huiswaarts. Terug ben ik op bed geploft en heb een uitvoerig tukkie gedaan. Ik had de hele nacht hooguit een uur geslapen, dus ik had wat in te halen. Daarna even op de weegschaal. Dat was fantastisch! Ik was maar liefst 5 kilo afgevallen! Zo´n weegschaal wil ik ook. Dat was gisteren.
Vandaag hebben we gebruncht, want het was al half een voor we weer tot de levenden behoorden. Om twee uur hadden we een fikse wandeling in gedachten. Dat is helemaal gelukt. Beneden aan de boulevard zijn we rechtafs geslagen, richting het kasteel. Onderweg werden we aangesproken door een van de talloze Afrikaanse verkopen van overbodige prullaria. Hij zat tussen een paar collega´s te kletsen. Hij stapte tussen zijn vrienden uit en vroeg in het Engels waar we vandaan kwamen. ´Uit Nederland´. ´Dat zijn aardige mensen´, wist hij, ´want bij Gali Gali wordt ik nooit weggejaagd. Mike en zijn vrouw zijn aardige mensen´. ´Dan ken je Sindo dus ook´. `Ja natuurlijk.´ ´Nou, ik ben de zwager van Sindo en Mike heeft ons gisteren van het vliegveld gehaald.´ Hij vroeg naar onze namen en wij wilden natuurlijk zijn naam weten. Dat was Ibrahim. Dat schept een band. Hij vertelde dat hij uit Senegal kwam en dat de 14 miljoen inwoners 52 verschillende talen spraken en elkaar nauwelijks konden verstaan. We praten honderd uit in het Spaans, Duits, Frans en Engels. Talen die hij moeiteloos sprak. Jammer dat er zoveel talent verloren gaat en dat zo´n aardige gozer langs de straat moet lopen om aan de kost te komen. Uiteindelijk moesten we zijn producten bewonderen. Hij verkocht prachtig handgesneden houten beeldjes. ´Jullie zijn vrienden´, vond hij,´dus jullie mogen zeggen wat je ervoor wilt betalen´. Tja, misschien was het allemaal verkooptechniek, maar het was echt een aardige gozer. Aangezien ik maar twintig euro bij me had en ook nog boodschappen moest doen, had ik weinig te bieden. Dus het werd tien euro. Dat viel vies tegen. ´Het is handgesneden, probeerde hij, ´ik vraag hier 30 euro voor!´ Van twintig, zakte het naar vijftien en uiteindelijk naar tien. ´Toen ik mijn portemonee trok vroeg hij nog twee euro voor een bak koffie. Dat was al het vermaak wel waard.
Voort ging het, over de rivier en vervolgens over de snelweg. Daar liepen we eerst een woonwijk tegen de berg in. Tjonge, tjonge, wat een prachtige huisjes en tuintjes. Daar kunnen we in Nederland nog echt iets van leren. We wilden echter naar dat grote winkelcentrum en dus liepen we verkeerd. Weer terug beneden zijn we bij de camping iets gaan drinken. De baas hing ongeïnteresseerd over de balustrade en nam niet de moeite om onze groet te beantwoorden. Binnen was een juffrouw met een afgetobt gezicht achter het buffet de boel aan het opruimen.
Na ons drankje vervolgden we onze weg. Dat was vlak langs de snelweg lopen, tot we weer in de bewoonde wereld terecht kwamen. In het winkelcentrum heeft Ria een duende gekocht voor haar verzameling. Intussen was het halfvijf en we moesten ook nog inkopen doen. Terug in de stad werden we aangesproken door een man met een plattegrond en een boek in zijn hand: ´Do you speak english?´ Dat deden we. Hij scheen helemaal op gelucht. ´Ik had mijn auto geparkeerd bij de moskee, op een plek waar dat niet mocht en ze hebben hem weggesleept. Ik ben bij twee politiebureaus geweest om erachter te komen, hoe ik m´n auto weer terug krijg. Ik heb er al mijn papieren inzitten en nu heb ik zeven euro nodig om hem op te halen.´Ik trok mijn portemonnee en hij vroeg om ons telefoonnummer. Maar Ria rook onraad. ´Ik geloof er niets van´, zei ze. ´Het spijt me, maar mijn vrouw vertrouwt u niet´, vertaalde ik. Ik keek een wat nauwkeuriger. Hij zag er nogal sjabbie uit met z´n haar in een staartje. Ze kon best eens gelijk hebben gehad. De Engelsman reageerde nauwelijks toen we doorliepen.
Tja, wie zal het zeggen. Als het een truc was, was het wel een heel doortrapte.
Voort ging het richting supermarkt. Bij het oversteken van een zebrapad, zag Ria de stoeprand over het hoofd en smakte voluit tegen de stoep. Ze was even helemaal van de wereld. Er waren meteen mensen bij. Gelukkig had ze niets gebroken. We hebben even op een bankje gezeten tot ze weer tot haar positieven was. Dat was al de derde keer dat ze languit ging.
De weg van de supermarkt naar huis is zonder noemenswaardige problemen verlopen.
Ik heb wat lekkers gekookt en daarmee besluit ik onze wederwaardigheden. Wat zal de toekomst brengen? O ja, en de groeten van Ibrahim.