Saló

donderdag 26 mei

Saló

Om zeven uur prikt de zon zo in mijn ogen dat ik er maar uitga. Na de gebruikelijke routine kruip ik achter de laptop om mijn verslag te schrijven. Het gaat lekker. Ik lees intussen Villa des Roses van Willem Elsschot. Ik heb over hem (Willem de Ridder) een programma op tv gezien en was nieuwsgierig. Het speelt in 1935, als ik het goed begrijp zat Elsschot toen in Parijs en beschrijft hij zijn belevenissen. Meneer Brizard heeft zich zonet van het leven beroofd in de achtertuin van het pension. Morgen weer verder. Het is half tien en ik trek m'n zwembroek aan om even een paar baantjes te trekken. Het zwembad is bovenop de begane grond gebouwd en ligt erbij als een Romeins bad. Er is alleen een jong echtpaar dat met hun baby speelt en foto's maakt. De baby is helemaal gefascineerd op die redelijk corpulente meneer met grijze haren en een baard en reageert enthousiast als die maar blijft zwaaien. Na een paar baantjes, heb ik aan mijn de mij zelf opgelegde verplichting gedaan, laat me opdrogen in de zon en keer ik huiswaarts. Net als ik aankom trekt mijn bedgenote de gordijntjes voor de slaapkamer weg. Ze heeft slecht geslapen. Rond een uur of twaalf begin ik honger te krijgen en haal nog net op tijd broodjes, want om twaalf uur gaat de campingwinkel dicht. De harde broodjes gaan net voor mijn neus weg. Ik moet het doen met wat voorverpakt brood. Later kruip ik weer achter de laptop en gaat mijn blonde fee op zoek naar haar bril. Dat duurt nogal een tijdje totdat ze ontdekt dat ik die op mijn neus heb! 's Middags gaan we wat doen aan onze conditie. We wandelen naar Saló een kilometer of vijf heen en later weer terug. O ja, ik heb het nog niet over het weer gehad. Het is heerlijk weer. Zo nu en dan een buitje, vooral 's nachts en voor de rest een stralende zon. Langs de hele stad ligt rond het meer een prachtige promenade. De lopen we helemaal af en tracteren onszelf op een Eiscafé. 12 euro, dat is wel wat veel voor zo'n ijsje en dan hebben ze nog geeneens de calorieën eruit gehaald. Op het terras beoordelen we de voorbijgangers die nog dikker zijn dan wijzelf. Schrale troost! Verderop worden tv opnamen gemaakt. De dieselmotoren grommen om de benodigde stroom op te wekken. Mannen lopen met kabels te sjouwen. Op een stukje gazon zijn twee stoelen en een tafel neergezet met een cactus erop. 't Zal wel een stekelig onderwerp zijn, waarover ze gaan praten. We nemen plaats op de stoelen en als een man in een strak pak aan komt lopen, bestellen we twee koffie en beginnen hevig te zoenen. Eerst is hij verbaasd en daarna knap geïrriteerd. Hij heeft zeker nog nooit van de Benidorm Bastards gehoord, de droogkloot. De man in het strakke pak moet de interviewer zijn, de belangrijkheid straalt van hem af. Daar kunnen Pauw en Witteman nog een puntje aan zuigen. Die koffie hebben we ergens anders gedronken. Dan wordt het langzamerhand tijd om de terugtocht te aanvaarden. Met de tong op onze schoenen strompelen we weer terug. Ik geef het je te doen om na tien kilometer nog eens die hele berg te beklimmen. Ik zie de buurman achter zijn laptop zitten en vraag of hij internet heeft. 'Ja, hoor vandaag aangevraagd en 't werkt als een speer.' Waarom bij hem wel??? Morgen maar eens vragen bij de receptie. We gaan nog even zwemmen om het luie zweet af te spoelen en daarna maak ik wat lekkers voor het diner. Het is nu elf uur en ik denk ik dat ik de stekker er maar uittrek.

Buenes noches y hasta mañana.

Pien en Bianca