vrijdag 27 mei
Het is rond zeven uur als ik de echtelijke sponde verlaat, om de dag tegemoet te treden. Wat een volzin hè. Nou ja ik ben dan ook Willem Elsschot aan het lezen en dat inspireert. De wandeling van gisteren heeft geholpen, er zijn een paar onsjes vanaf! Een bijzonderheid die ik tot nu toe nog niet vermeld heb, is het ontbijt. Indachtig de 94 treden heen en terug die ik elke morgen zou moeten nemen om brood te halen, hebben we gekozen voor een Musli ontbijt. Mijn hartje met sojadrank en ik met yoghurt. De sojadrank is van thuis meegenomen en drie liter yoghurt hebben we in Affi gekocht, Had ik gisteren nu maar niets over het weer geschreven, want vandaag laat de zon verstek gaan.Thuiszitten is geen optie. Dus gaan we op pad. Mijn maatje wil graag naar de bedevaartskerk Carmine bij San Felice del Benaco. Maar het is rond twaalf uur en dus gaat de kerk net voor onze neus dicht. Dan rijden we door naar Desenzano zo'n vijftien kilometer verder,van rotonde naar rotonde en door alle plaatsjes heen. Hier zijn we vorig jaar - en vijfendertig jaar geleden (1976) - ook geweest. Zoals het een heer (?) van mijn leeftijd past, herinner ik me weinig. Mijn wederhelft heeft trek en zoekt het stekkie waar we vorig jaar ook een broodje gegeten hebben, aan het haventje onder de parasols. Net als vorig jaar ziet het er dreigend uit en begint het ook te regenen. De bediening begint in een razend tempo de tafels af te ruimen. Ze verwachten een hoosbui. En die komt! Voordat de bui echt losbarst verkassen we naar de luifel voor het restaurant. Bij het terras ernaast zitten de mensen onder de parasols rustig door te eten, maar die lust vergaat ze al snel. Het water komt met bakken naar beneden en het pad tussen de tafels wordt een snelstromend beekje. De serveersters lopen plotseling in doorkijkblouses om dat ze steeds moeten oversteken. Het meer is achter een grijze mist verdwenen. Ook onder luifel begint het te spetteren. We gaan naar binnen waar de tv geluidloos beelden vertoont. Om de paar minuten minuten bedient iemand de afstandbediening en verdwijnt dan weer zodat we van een soap overschakelen naar een ander absurdistisch programma of een ernstige heer die de toestand in de wereld bespreekt. Ik heb nog wel zin in een bak koffie. Eindelijk klaart de lucht op en laat de zon zich zowaar zien. 'Wat zielig', roept mijn ega als een hele hippe dame voorbij trippelt met de neus omhoog en de borstjes vooruit. 'De knieën van haar nieuwe broek zijn helemaal kapot! En ze heeft net als clown opgetreden, maar zich nog niet afgeschminkt.' Als we voor Bar Patisseria Bosio, heeft mijn schatje dringende behoefte aan een sanitaire stop. Op een kaartje staat dat er - naast vele andere talen - ook Nederlands wordt gesproken. En zowaar heeft de dame achter het buffet veertig jaar geleden een Italiaanse banketbakker aan de haak geslagen. Om het Nederlands niet te vergeten heeft ze een decoder aangeschaft om de vaderlandse tv te kunnen zien. De specialiteit van het huis is een bijzonder gebak, waarvan het deeg enkele dagen moet rijzen en waar rozenblaadjes en likeur zijn verwerkt. Dat moeten we natuurlijk proeven en blijkt de ingelaste pauze meer dan waard. Op de terugweg naar de auto doemt de Duomo (=Dom) voor ons op. Het is bijna half vier en dan mogen we weer naar binnen. In het kerkportaal hangt een verbodsbord. Geen mouwloze shirts en geen korte broek. Bij mijn weten zijn we allemaal bloot ter wereld gekomen en maakt het Onze Lieve Heer weinig uit, hoe zijn schepselen zich uitdossen. Laat hij eerst maar eens beter de doopceel van zijn personeel lichten voor hij ze aanneemt. Onderweg naar huis hebben we de koelkastvoorraad aangevuld in een grote supermarkt. 's Avonds breekt de hel los boven de camping en doet onze Schepper het noodweer nog eens dunnetjes over. Dat komt ervan als je met een mouwloos T shirt en korte broek de kerk ingaat. Maar wij zitten dan al lekker in ons kunststof chalet.
De groeten van Jan Klaassen en Katrein en tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten