zondag 29 mei
 |
| Onze keukenmeester |
Als ik dit schrijf heb ik net Arnon Grunberg gelezen in de VN van december. Humor en inspiratie!
Zondag is de dag des Heren, hebben we vroeger geleerd. Misschien stond het wel in de katechismus.(Wat is dat? hoor ik vragen.) We brengen de ochtend in gepaste rust door. Ik zeg de Villa des Roses en Willem Elsschot vaarwel. Van hem wil ik nog eens meer van lezen. Tegen de middag besluiten we naar Baia del Vento te wandelen, zo'n 2,5 kilometer. Daar is het lekker druk met mensen die graag een kleurtje willen, maar niet te donker, zodat je meteen tot de allochtonen gerekend wordt, met alle narigheid van dien. Vanwege de drukte moeten we de drankjes zelf halen, behalve als je wat gaat eten. Ik denk dat een glaasje witte wijn er wel in kan, maar dat moet ik toch maar niet meer doen. Wat mij betreft kunnen we de hele middag hier blijven zitten om rond een uur of zes de limousine voor te laten rijden. Ria verkeert echter niet in de z(w)evende hemel, dus ben ik genoodzaakt de terugweg met de benenwagen te nemen. In ons comfortabele chalet staat de airco aan, zodat ik fris en fruitig aan de maaltijd kan beginnen. Iceberg met biotomaat, ui en dressing van de Lidl. (Wat een afgang! Ben bij nu die kok die alles zelf wil maken? Antwoord: 'Zondag rustdag.) Ik pof een aardappel in de magnetron, tenslotte ben ik niet voor niets Master of Microwave! En samen met bio paprika tomaat, ui en knoflook bak ik die in de koekenpan. Nog een paar roosjes knapperige bloemkool erbij en twee varkensfilets op de bakplaat, hebben we weer een koningsmaal. 's Avonds raken we aan de praat met onze internetburen en drinken samen een glaasje wijn. Onze loopbanen worden uit de doeken gedaan en de dames voelen zich verwant, omdat ze beiden reuma hebben. Bij de heren komt de hoogtevrees ter sprake. Als het spannend wordt nemen de dames het stuur over. Ze hebben dan wel reuma, maar geen hoogtevrees. Stof genoeg dus om over te praten. Ik voel me de hele dag al niet helemaal lekker en dat wordt steeds een beetje erger. Onbekende spieren in mijn buik verkrampen. Ik ben blij dat we om elf uur stoppen. Maar de nacht brengt me niet veel goeds. Ik lig bij tijd en wijle te krimpen van de pijn. Ga ik hier voortijdig de pijp uit? Ik wil de story van mijn peetoom nog afmaken! Zo nu en dan dommel ik even in. Ik voel dat ik koorts heb. Rond half vijf ga ik eruit en neem een pijnstiller. Dan slaap ik nog tot negen uur. Mijn huisgenote heeft hoofdpijn en blijft nog even liggen. Mijn schrik om tegen de berg op de camping op te rijden is over. Ik heb een liter Grappa in de auto staan!
De groeten van Bassie en Adriaan en tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten